Gorsselse Heide
Melancholie
Tijdens de wandeling op een grijze donkere winterse dag op de Borkeld voelde ik weer dat melancholieke gevoel uit mijn jeugd.
Een gevoel van eenzaamheid naast een gevoel van ruimte en vrijheid om me heen.
Het is geen fijn gevoel maar ook niet naar, meer vertrouwd, iets wat bij mij hoort
Omdat ik weet dat ik dit gevoel van melancholie krijg op dergelijke plaatsen, kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik het op zoek.
Ik kom dan weer bij mezelf.
Voor de schoonheid van het leven – 405
Het is niet zo dat ik niets geef om al hetgeen er in de wereld en om me heen gebeurt.
De oorlogen en het dreigen ermee, de ego’s van wereldleiders, staatsmannen, politici (landelijk of lokaal), de leiders en zegsvrouwen/mannen van actie en protestgroepen, natuurlijk hoor ik en lees ik wat men/ze vinden en wat er allemaal fout is en wat er, volgens hen, moet gebeuren.
Het schreeuwt en toetert in mijn oren en in mijn hoofd. Misschien worden die mensen er gelukkig van, maar ik in ieder geval niet.
Ik kan me gaan roeren in het gepolariseerde debat, met feiten komen, laten zien dat de problematieken al heel lang spelen, weinig nieuws onder de zon, maar ik kan dat niet, het kost me te veel. Mijn psychische en fysieke gezondheid staat dan te veel onder druk.
Wat me rest is laten zien dat schoonheid in natuur en de kunsten rust geeft, dépolariseert en innerlijk vrede geeft, in ieder geval mij.
Dat is de romanticus mij.
Schoonheid in verwarrende tijden, zie eerste bijdrage.
Gelende gagel
Het berkje
Henk van Lottum 